'Presepio' di Franco Guindani
En sol piàan pusèe bàs dè la scànsia
na muntagnoola dè lègna ben muciàada
ndua ghè scavàat na gròta
pièena dè pàia e fèen,
cun in fùunt, quasi sguarnàat, en bo e n’asenìin,
e in méza ben giöst in so la pàia
en bel bambìin.
De fianc a luu, tot bèl e suridèent,
so mama vestìida de celèst,
ingenuciàada, séeria, en pòo fiacàada.
Dè chèl’altra pàart, cul bac, en pòo pelàat,
in pée, Giusèp, el vàarda el so putél
cusè bèl ch’èl ghè pàar gnan véera.
Intùurnu en qual pràat de tèpa,
bela véerda e frèesca e mulesìna.
En so ste pràat in pée, cuciàadi,
adrée a mangiàa, li pegurìni
e ‘n qual pastùur, més indurmèent
inturnu al fooc, o sveglio
chèl vàarda a chèla lùus che brila in ciéel
a sura a la muntàgna.
So na stradina de sàbia e gèrètina
altèer pastùur, dùni e putéli
i cùr in vèers la gròta,
li pòorta dei regài: en cestìin d’oof,
en pès, del pàan, na bròca d’àaqua
o ‘n pegurìin in spàla.
In fùunt dò caselìni, en paesìin luntàan,
l’umbra d’en castél, scuur e catìif.
Didrée, tacàat al muur, en bel ciel blö,
pièen de stéli lusèenti cuma brilàant.
E davanti ‘n putél chel’vàarda
cun i’uc che rìt, intèent a remiràa
‘l paesàc, véc e sèen chèl, ma semper noof e bèl.
Franco Guindani (Cremona)
