Perchè insegnum mìia el dialèt a scola? Di Franco Guindani

Perchè insegnum mìia el dialèt a scola? Di Franco Guindani

Espressione dialettale” i me scrivìiva. Grasie, l’era l’unica lingua che se sìiva!

Quaidon ga vìit na gràan bèla pensàada:

- Perchè insegnum mìia el dialèt a scola?

- I ghìiva de fàal prima - gòo pensàat -

quand maèster e prufesùur

i me mpienìiva el fui de righi de culùur.

“Espressione dialettale” i me scrivìiva.

Grasie, l’era l’unica lingua che se sìiva!

Sa on, al me paées, el ghès tentàat,

alùura, de mtìise a parlàa in italian,

i ghe ridìiva adrée, i la schersàava

fina a quand, stof, el la mucàava.

Cusè ghèera nisoon che se azardàava.

Quai an dopu, garès anca vurìit

insegnàal ai me regàs, a scola,

perché a me el dialèt el me piàas,

el me permèt de ‘i espresiòon

che in italiàan me manca l’ucasiòon.

Cusè la me parìida na gran ròba.

Però dòpu me vegnìit in mèent:

- Dialèt de citadéen o de paisàan?

De Suresina o de Cremuna,

de Crèma o chèl del me paées?

E sa pensum n’atim pusèe in gràand,

de Brèsa, de Berghem o de Milàan?

Ma diu che cunfusiòon.

Alura lasum stàa, a scola

ndum avanti cusè, cun l’italiàan,

e cercum de mparàal bèen almeno,

cun toti li so reguli e i ècesiòon.

Cercum de capìise na qual vòolta:

sa sum de Bari, Palermo o de Milàan,

chèl ne piàasa o no, in fund in fund

sum semper, toti, i sòlit italiàan.