Presepio poesia in dialetto di Franco Guindani

En sol piàan pusèe bàs dè la scànsia

Presepio

En sol piàan pusèe bàs dè la scànsia

na muntagnola dè lègna ben muciàada

ndua ghè scavàat na gròta

pièena dè pàia e fèen,

cun in fùunt, quasi sguarnàat, en bo e n’asenin,

e in méza, ben giost in so la pàia,

en bel bambìin.

De fianc a luu, tot bèl e suridèent,

so mama vestìida de celest,

ingenuciàada, seria, en pòo fiacàada.

Dè chèl’altra pàart, cul bac, en pòo pelàat,

in pée, Giusèp, sem’ prunt a cùrèr

per sudisfàa ogni bisogn, el vàarda el so putél

cusè bèl ch’èl ghè pàar gnan véera.

Intùurnu en qual pràat de tèpa,

cusé véerda e frèesca e mulesìna

chè tè ven voia de ndaghe so a pée nùut.

En so ste pràat in pée, cuciàadi,

adrée a mangiàa, tanti pegurìni

e ‘n qual pastùur, més indurmèent

inturnu al fooc, o sveglio

chèl vàarda a chela lùus che brila in ciéel

a sura a la muntàgna.

So na stradina de sàbia e gèrètina

altèer pastùur, dùni e putéli

li cùr in vèers la gròta,

li pòorta dei regài: en cestìin d’oof,

en pès, del pàan, na bròca d’àaqua

o n pegurìin in spàla.

In fùunt dò caselìni, en paesìin luntàan,

l’umbra d’en castél, scuur e catìif.

Didrée, tacàat al muur, en bel ciel blo,

pièen de stéli lusèenti cuma brilàant.

E davanti ‘n putél

intèent a remiràa cun i’uc che rìt,

el paesac, véc e sèen chèl,

ma semper noof e bèl.

Franco Guindani (cr)

Dicembre 2008

2014-01-05